جایی خواندم که «الماس حاصل فشار بسیار زیادی است که بر خاک وارد می شود. از فشار کمتر، بلورها شکل می گیرد و چون فشار باز هم کمتر شود زغال سنگ تولید خواهد شد ...» از این ماجرا هم نتیجه گرفته شده بود که «فشارهای زندگی می تواند آدمی را به موجودی باارزش و شگفت انگیز تبدیل کند». خب من این را سخن درستی یافتم و باور دارم در میان دانشمندان خودمان، پروفسور حسابی یک نمونه موفق است که فشار زندگی همه لحظه هایش را از الماس هم قیمتی تر کرد و اکنون بر سر شاخه دانش او میوه های شیرینی روییده است که کام بشریت را شیرین می کند.
علامه شهید مطهری نیز، از اسوه های موفق زندگی است که دستانش سختی تحمل مشقت های فراوانی را تجربه کرده بود. چمران نیز گوهر قیمتی است که در کوره پرحرارت دشواری ها، هر روز قیمتی افزون یافت. گویا هر روز که بر آن ها گذشت، برایشان به تولید ارزش افزون تبدیل شده بود. اگر ما فقط از همین ارزش افزوده ای که آنان برای ما تولید کرده اند استفاده کنیم هم خود چند گام بلند به سوی موفقیت برخواهیم داشت و هم جامعه و کشور ما تا قله های موفقیت به پیش خواهد رفت... آن مطلب را گفتم و این نمونه ها را ذکر کردم تا بگویم، از دشواری ها نباید هراسید، از دل همین تنگناهاست که دروازه های بزرگ به سوی موفقیت باز می شود، از دل همین دشواری هاست که گشایش ها حاصل می شود. قرآن مجید هم کلام خداوند را بر ما می خواند که «ان مع العسر یسرا» یعنی نه که بعد از دشواری ها نوبت آسانی هاست که عسر و تنگناها با یسر وگشایش ها همراه است.
پس از دشواری ها باید راهی زد به سوی موفقیت ها، از پل شکست ها باید خود را به بهشت موفقیت ها رساند و کسانی به رستگاری می رسند که از دشواری ها نهراسند...